Dinsdag 21 juni 2005, de zomer was officieel begonnen.
Mijn zojuist overleden zus, de grootste zonaanbidster aller tijden, lag opgebaard in de donkere kelder van het ziekenhuis. Ze had haar ziekenhuishemd nog aan.
Wij zaten er verslagen naast en zachtjes overlegden we de stap die we moesten nemen: haar zo snel mogelijk naar huis brengen, naar het huis waar ze zo gelukkig was met mijn zwager.
Waar het ook erg warm zou worden de komende dagen. “Het zal moeilijk worden”, zeiden de experts. “In het ergste geval moet de kist meteen dicht”. Kist?
In de namiddag werd ze thuisgebracht, op de brancard van de uitvaartonderneming. Ze vroegen wat ze aan moest. “Zij kleedt haar aan” zei mijn zwager en hij wees naar mij.
Nou had ik ervaring in het aankleden van een tegenstribbelende peuter, maar mijn overleden zus aankleden was toch iets anders. De heren van de uitvaartonderneming keken zorgelijk. Maar daar kwamen de hulptroepen, haar vriendinnen en schoonzussen gewapend met make-up, föhn en rollers. Het 1-persoons opklapbed werd van zolder gehaald.
Liefdevol hebben we haar gewassen, ingesmeerd met haar duurste bodylotion en lachten we om de sexy slip die we haar aandeden. Onze tranen vielen op haar mooie jurk.
Haar kleur in haar gezicht kwam weer terug en haar bruine benen staken af tegen het witte onderlaken, waaronder de koelplaat was weggewerkt. Mijn zoontje maakte zijn ballon vast aan het opklapbed.
Inmiddels steeg de temperatuur in huis. De weerman op tv kondigde aan dat de hittegolf nog lang niet voorbij was. Mijn zwager en zijn vrienden namen actie en al snel werden er meerdere airco’s geplaatst.
We staken de kaarsen aan rondom mijn zus, de buren zochten fakkels en we draaiden haar lievelingsmuziek.
Op deze zwoele, langste avond van het jaar, huilden en lachten we en knuffelden we mijn zus en elkaar en viel mijn jongste, in de kinderwagen naast haar, in slaap.
Er volgden nog meer liefdevolle, warme dagen en avonden. Een hele week bleef ze prachtig opgebaard op het opklapbed, met haar dierbaren om haar heen.
Trouw verwisselden we regelmatig de extra koelelementen en werkten we haar make-up zorgvuldig bij.
Tijdens de ceremonie buiten op Zorgvlied, scheen de zon voor de laatste keer op haar mooie, jonge lichaam. Uiteindelijk sloten we de beschilderde kist en begeleidden we haar naar haar laatste rustplaats, in de zon natuurlijk.
10 jaar later werd ik uitvaartbegeleidster bij Charon Uitvaartbegeleiding.
Eveline Joppe