Hoe cru kan het leven toch zijn.

Op het hoogtepunt van haar jonge leven –  veel te vroeg – moest Eline afscheid nemen van haar leven, van haar grote liefde, van een veelbelovende carrière, van alles en iedereen. Eline is vierentwintig jaar – zo oud als mijn oudste dochter – als afgelopen jaar leukemie bij haar wordt geconstateerd. Vierentwintig jaar en bruisend van energie, haar leven is één grote dans met hoogtepunten in Amerika, Zwitserland en Nederland.
Daar stond ik dan in Mortuarium Schiphol, om Eline en haar ouders en broer te ontvangen en naar huis te begeleiden.
Haar prachtige – door deze vreselijke ziekte – geschonden lichaam was gebalsemd en zo kreeg de familie, hoewel Eline al een week geleden was overleden, ook hier in Nederland de tijd om haar op te baren en een afscheidsviering te houden. Al vóór haar overlijden had ik mailcontact met de familie en vertelden zij mij dat Eline ideeën voor haar afscheid had opgeschreven. Als choreografe wilde zij natuurlijk de regie houden; toch gaf zij haar familie de ruimte om dit nader in te vullen.
Eline was danseres. Zo maakten wij met aqua-blauw kleurige voile doeken een decor in de ruimte waar zij voor haar laatste afscheid lag opgebaard. Door de uitstraling leek de ruimte gevuld door de zee en met het zachte ruisen van de golven. Haar laatste huisje (kist) had geen rok rondom, zoals gebruikelijk, maar stond op een gouden podium.
Ook dat laatste huisje was veel te hard voor deze frêle danseres. Daarom hadden wij het bekleed met lichtblauwe, transparante voiles passend bij haar bruidsjurk. Eline was drie weken daarvoor getrouwd met haar grote liefde Adriën. Ook nu droeg Eline haar bruidsjurk. In haar hand hield zij haar bruidsboeket en aan haar vinger droeg zij zijn ring. De hemel huilde witte tranen en van binnen huilde ik mee.
Hoe kon het leven zo wreed zijn? Waarom kon Adriën haar niet kussen en stond zij op, net als Sneeuwwitje? Op dit soort ogenblikken zou ik willen dat ik kon toveren; dan zou ik deze twee geliefden weer herenigen. Maar ook de elfjes, engeltjes en danseresjes, allemaal cadeautjes voor Eline die zij de afgelopen  weken had gekregen en die in de kamer waren opgehangen, bleven stil…
De familie had rondom haar laatste huisje zand en schelpen gestrooid dat afkomstig was van het bij Eline zo geliefde strand. Iedereen die Eline bezocht, liet bewust of onbewust, z’n voetsporen achter. Voor de laatste keer.
Omdat wij haar stralende leven nog meer glans wilden geven, hebben wij voor een avondviering in het crematorium gekozen. Zo lieten wij het licht van Eline op deze donkere avond nog meer fonkelen. Terwijl in de aula alle lichten uit waren en buiten de duisternis was ingevallen, gaven twee nichtjes en twee vriendinnen, de steunpilaren van Eline, het licht van Eline door aan alle gasten en ontstond rondom haar een zee van licht. In het donker, met Eline door honderden kaarsjes verlichte in ons midden, vertelde ik het sprookje van de prinses van warmte en licht. Want dat was Eline. In haar leven heeft deze sprankelende jonge vrouw licht en warmte gegeven aan al haar vrienden en familie. En nu … in dit trieste uur van afscheid, brachten zij allemaal licht en warmte terug en plooide zich een warmte deken van liefde en warmte over de familie.
De deuren van de aula en koffiekamer bleven na de ceremonie nog een tijdje open, zodat iedereen nog een allerlaatste keer alleen met Eline en te midden van alle lichtjes afscheid van haar kon nemen. Later in de koffieruimte toastten moeder Afra en broer Oscar met iedereen op het leven van Eline, het leven waar iedereen op zijn manier deel van was geweest en gelukkig van was geworden. Alle aanwezigen schreven een laatste groet op grote witte herinneringsballonnen. Op een latere, bijzondere avond zal de familie de herinneringsballonnen oplaten en zullen zij Eline nog een klein beetje meer loslaten.
Zoals ik Eline in herinnering heb leren kennen had zij het niet anders gewild. Eline hield van het leven, van haar familie, van haar vrienden. Ze had niet anders gewild, dan dat iedereen weer gelukkig zou worden. En ondanks de pijn en het verdriet van het ogenblik zal iedereen op zijn tijd het leven weer opnemen en worden verwarmd door prachtige herinneringen aan deze jonge getalenteerde danseres en choreografe, Eline.