“Gijsje, papa is dood….”
Ongeloof, schok,….Franck, onze lieve, gekke Brabantse zwager dood? Wat is er gebeurd?
“Toen mam thuis kwam, lag hij stil op de bank. Hij was al overleden.”
“Ik pak mijn koffer en kom!” was mijn reactie en binnen een half uur was ik met Rick, mijn man onderweg. Bij Franck thuis trof ik mijn geschokte schoonzus en nichtjes aan. Er was eigenlijk niet veel besproken maar omdat wij elkaar zo goed aanvoelden, waren er gauw antwoorden op alle vragen.
Het kasteel van Dussen leek ons heel mooi voor het afscheid. Hier wilde Franck altijd al gids worden. Nu mag hij er eeuwig gidsen, grapten wij.
En zo was eigenlijk de stemming. Verdrietig, omdat het afscheid zo plotseling was. Maar ook warm, betrokken. Dankbaar voor zijn leven werkten wij naar een bijzonder, prachtig, helemaal “des Franck’s” afscheid toe.
Buiten ontvingen vuurpotten warm alle genodigden en binnen verwarmden kaarsen, die de gasten rondom Franck aan mochten steken, de sfeervolle ruimte van het pittoreske kasteel. Iedereen mocht zijn herinneringsbriefje aan Franck’s rieten baar hangen en zo heel dicht bij hem komen. Onze Brabantse gasten verbaasden zich over de warme sfeer en waren ontroerd. De meeste gasten die voor de condoleance kwamen, waren medewerk(st)ers of families van’ De Zonnebloem’. Franck had ‘De Zonnebloem’ 12 jaar geleden in Dussen opgezet. Op de dag van het jubileum, die hij met veel inzet had georganiseerd, was hij overleden.
Na de condoleance maakten wij ons op voor het afscheid. Familie en vrienden stroomden binnen en werden beneden bij de poort door schoonzus Marjan en de kinderen begroet. Tijdens het afscheid was iedereen dicht bij Franck. Voor de kleinkinderen las ik het sprookje voor van de engel die Franck kwam halen, waarna Jip engeltjes en pepernoten bij opa strooide. Het was immers net Sinterklaas geweest en opa moest zeker een paar pepernoten mee naar de hemel nemen.
Marjan, Kim en Janneke brachten Franck in mijn auto naar het crematorium om hier heel intiem afscheid van hun grote held te nemen. Nu nog vind ik af en toe een pepernoot van Franck in mijn auto en elke keer tovert dit een smile op mijn gezicht. ‘Franck, woestgezellige Brabander, met het afscheid hebben wij een kroontje op je leven gezet. Te vroeg… maar heel verdiend. Naast jouw grappen en grollen was jij diep gevoelig en heb jij veel mensen geraakt en gelukkig gemaakt.
Wij zullen je nooit vergeten.’