En toen was het alweer voorbij. De eerste Troostreis voor nabestaanden.
Onze gasten, vier vrouwen die nog maar pas, of iets langer geleden hun echtgenoot, de liefde van hun leven, verloren hadden. Zij zochten naar iets wat hun verdriet zou kunnen verzachten. Om mensen in deze moeilijke tijd een helpende hand te reiken, heb ik de Troostreizen voor nabestaanden bedacht. Geen therapie, maar gewoon met lotgenoten een weekje op vakantie in Spanje. Al twee maanden voor de reis had ik hen via een appgroepje met elkaar in contact gebracht. Zodat zij elkaar al een beetje zouden leren kennen en over hun grote liefde konden vertellen. En er gebeurde eigenlijk wat ik had gehoopt. Lia, Anneke, Tea en Marjan herkenden en deelden hun pijn, hun verdriet. Aangekomen in Casa Charon wachtten hen al kleine altaartjes met de foto’s van hun mannen erop, waarna de tranen uiteraard rijkelijk vloeiden. En dat zou tijdens de volgende dagen nog vaker gebeuren. Toch nam de wat vrolijkere vakantiestemming het langzaamaan over.
De mooie, grappige, hilarische, warme herinneringen aan Cees, Cock, Hans en Franck verbonden ons steeds meer met elkaar. Troosten en schaterlachen wisselden elkaar af, de Spaanse wijn vloeide rijkelijk en er werd genoten van tapas en paëlla. Hierbij was de hulp van mijn lief, Rick, enorm. Ik had in Nederland een gebroken schouder opgelopen en Rick had dus, naast de zorg voor onze gasten, ook nog de mantelzorg voor mij.
We bezochten de Hippiemarkt in Benidorm en de dames gingen bijna een dubbele scootmobiel huren, omdat ze hun kinderen wilden verrassen als ‘Benidorm Bastards’. Ik kreeg soms het idee, dat ik met een paar bakvissen op stap was, zo uitgelaten was de stemming. Wij gingen shoppen, kregen massages, een hammambehandeling, wandelden door de prachtige natuur van de Costa Blanca en de vrouwen doken zelfs het ijskoude zwembad in. Iets wat wij in deze tijd van het jaar zeker nog niet zouden doen.
Op een van de laatste dagen gebeurde er iets heel bijzonders. Anneke vroeg, of zij een beetje van de as van Cock mocht uitstrooien onder de grapefruitboom, Daar hield Cock zo van. Natuurlijk mocht dit, het was een eer voor ons. En zo gingen wij ‘s avonds met kaarsen en fakkels de boomgaard in, naar de plek die Anneke zorgvuldig had uitgezocht. Dit was net zo bijzonder, als het prachtige gedicht dat ik voor mocht dragen. De verbondenheid die wij toen voelden was heel intens.
Het afscheid viel zwaar. Maar wij wisten allemaal, dat dit erbij hoorde. Gesterkt door elkaar en elk drie vriendinnen rijker namen zij afscheid en bleven Rick en ik achter. Blij, dat wij deze plek met Lia, Anneke, Tea en Marjan mochten delen. En hen een klein beetje warmte en liefde van ons voor de toekomst mee hebben mogen geven.
Gijsje Teunissen