Meestal vergeet ik mijn dromen, maar vanochtend werd ik ermee wakker.
Deze droom liet zich niet vergeten, maar vervulde mij met heel intense liefde…
Ik droomde dat Ferry, ons derde kindje, die met vierenhalf maanden plotseling overleed opgebaard lag op een dienblad op pootjes bij de deur. Iedereen liep langs hem heen en nam afscheid, als laatste onze jongste zoon Sunny, die acht jaar later geboren werd. Dat kleine joch, in mijn droom net zo oud als onze jongste kleindochter Liv van ongeveer 16 maanden, knielde naast zijn broertje met zijn hoofd naast Ferry’s hoofdje en huilde stil. “Niemand weet hoeveel verdriet ik heb”, hoorde ik hem zeggen.
Mijn hart brak, hoe kon ik hem in dit intense verdriet als moeder steunen. Ik ging naast hem zitten en liet tijd de tijd zijn, … moesten wij naar de begrafenis? Zaten alle mensen buiten te wachten? Het maakte niet uit. Sunny had deze tijd nu nodig. Ik koesterde mijn twee mannetjes, streelde hen en was samen verdrietig. Ik kon het verdriet niet weghalen, het er alleen maar laten zijn. Sunny aaide en kuste Ferry, zo intens als dreumesjes kunnen zijn. Niet gehinderd door angst voor het overleden broertje, was hij enkele tijd een met zijn broertje. Ondertussen merkte ik, hoe ik zijn lichaampje ondersteunde terwijl hij steeds meer op Ferry leunde. Met mijn verstand besefte ik, dat het wankele dienblad het zou kunnen begeven, maar mijn hart wist, dat hij zijn afscheid moest doorleven.
Intens verdrietig, maar ook voldaan dat dit afscheid na 32 jaar nog was gevoeld, werd ik wakker. Waarom deze droom? Het ging goed met onze kinderen. Ferry was het derde kindje en erna werden nog vier kinderen geboren. Ferry leeft nog steeds mee in ons gezin als het ‘dode broertje’. Er waren geen rouwproblemen. Ineens besefte ik, dat ik mij had ingeschreven voor de lezing ‘Wateropbaring bij foetussen’. Juist, daarom deze droom. Bij deze lezing hoop ik te horen, hoe je te vroeg geboren baby’tjes nog een tijd liefdevol op kan baren, zodat ouders, broertjes en zusjes goed afscheid kunnen nemen van het kindje, dat nog geen herinneringen had gemaakt in zijn leven. Misschien klinkt het banaal, een kindje in een potje. Maar doordat het kindje niet op koelmatjes, maar in water opgebaard wordt, is het langer en mooier zichtbaar voor het gezin. Zie het als extra tijd in het vruchtwater. Misschien moet iemand iets moois ontwikkelen om de baarmoeder na te bootsen en zo in de toekomst ouders, die hun kindje verliezen een respectvol en mooi afscheid te gunnen. Wij hebben op een goede manier van Ferry afscheid kunnen nemen. Dit gun ik alle ouders, vanuit heel mijn hart.