April 2013 ontmoette ik Arne voor de eerste keer bij het overlijden van zijn vrouw Elsje.
Arne had jarenlang voor Elsje gezorgd en nu, na haar overlijden mocht ik hem helpen bij de laatste verzorging van Elsje. Samen legden wij Elsje in de prachtige mand die Arne had gekozen en samen brachten wij Elsje na een korte ceremonie met mooie woorden van Arne in mijn auto naar het crematorium. De week erna deed Arne, wat andere mensen vóór of net na het sterven doen: een prachtige kaart maken voor zijn grote liefde. Mooie teksten, prachtige foto’s, alles werd heel precies onderzocht en pas dan vastgelegd. In de week na het overlijden van Elsje heb ik Arne leren kennen als integere, warme betrokken mensen-mens. Onze gesprekken waren emotioneel, diep en altijd heel warm en respectvol. Niet gehinderd door tijdsdruk ontstond een bijzondere relatie. Soms gaan begeleidingen verder, dan voel je je verbonden met iemand. Zo was het ook bij Arne.
Twee weken na het overlijden van Elsje bracht ik met Rick, mijn man de herinneringskaarten naar Arne in Ardenhout. Het was een mooie lentedag en Arne nodigde ons uit om in de tuin een kopje koffie en later een wijntje te drinken. In de tuin borduurden Arne, Rick en ik verder over de zin van het leven, de zin van de schemerwereld waar Elsje in was beland…. en meer.
Tot Arne, uit het niets tegen Rick en mij zei:
“Willen jullie mijn vrienden zijn”.
Ik was overdonderd door dit ‘aanzoek’, maar ook geraakt. Want ik voelde aan Rick, dat ook hij Arne de laatste twee weken in zijn hart had gesloten. Soms is tijd betrekkelijk. Natuurlijk hebben wij het ‘aanzoek’ van Arne aanvaard en nog twee koele wijntjes later verlieten wij Aerdenhout met een gelukkig gevoel: wij hadden er een vriend bij.
In de maanden en jaren erna ontmoetten wij elkaar soms geregeld, soms af en toe, maar altijd even blij. De laatste foto in een mail ontving ik in maart: Arne boven op het dak van een door hem zelfgebouwde kerk (karookerk-dieark.com) in Zuid Afrika. Ik stuurde terug:
“Wat moet dat een gelukzalig gevoel geven”…….
Vanavond werd ik gebeld via het telefoonnummer van Arne.
“Hey Arne, hoe is het? Gauw afspreken ….”
Stilte.
Ik voelde, dit is niet goed ….
Inderdaad, het was Arne’s dochter, die met het toestel van haar vader belde:
Arne was plotseling overleden …. Of ik zijn afscheid wilde regelen ….
Tja, en dan ben je toch gewoon mens, die een vriend verliest.
Natuurlijk doe ik dit.
En zo breng ik vandaag, 23 december een vriend naar zijn eindpunt op deze wereld….
Verdrietig neem ik afscheid van een bijzondere man, wetende, dat hij een bijzonder mooi leven heeft geleefd en dat ik hem zal herinneren, breed lachend … on top op the world.
Farewell, Arne….