Ondanks dat ik al jaren voorgesprekken stimuleer, vind ik ook, dat je niet alles over je graf heen moet willen regelen. Er kan altijd van alles anders gaan dan bedacht. Niet verkeerd…. maar anders. Zo herinner ik mij die keer dat ik een jonge vrouw begeleidde, die vóór haar overlijden, met haar echtgenoot, haar ouders en mij alles over haar afscheid wilde bespreken. Zij had vastomlijnde plannen en zelfs de kaart was al helemaal ontworpen en nog nèt niet gepost. Toen zij overleed leek alles makkelijk te regelen. In tegenstelling tot de meeste overlijdens, waar wij samen met de familie nog zoeken naar mogelijkheden voor bijvoorbeeld afscheidslocatie, vervoer en condoleancelocatie, was hier immers alles al vastgelegd. Niets was minder waar: toen ik de kerk wilde boeken, bleek het nèt monumentendag te zijn èn markt. Daardoor was het onmogelijk om hier voor het afscheid te komen en vanwege het weekeind konden wij ook niet uitwijken naar een andere dag.
Zo jammer, want deze jonge vrouw had de locatie juist uitgezocht om haar koortje rondom zich te laten zingen. Zij kon het dan niet zelf meer meemaken, maar gunde het haar vriendinnen zo. Het was altijd een droom geweest voor het koortje om hier te mogen zingen.
Ook voor de condoléanceruimte moesten wij uitwijken naar een Grand Café in de buurt. Omdat zij op de door haar gekozen locatie getrouwd waren, wilde zij ook dat haar condoléance hier zou plaatsvinden. In haar drive om het voor haar familie na haar overlijden zo makkelijk mogelijk te maken was deze jonge, dappere vrouw hier alleen wel aan het gevoel van haar lief voorbijgegaan…. Hij wilde de mooie herinneringen aan dit paviljoen niet laten overschaduwen door hier – waar zij elkaar de eeuwige liefde beloofd hadden – afscheid te nemen van de liefde van zijn leven. Omdat hij zo van haar hield, had hij bij het regelen van het afscheid zijn mond gehouden. Maar nu wij moesten uitwijken naar een andere locatie, ontspande hij zichtbaar. Hij was namelijk na het overlijden van zijn vrouw met enkele goede vrienden ook in dat Grand Café beland. Hier hadden zij herinneringen opgehaald en deze lieve vrienden hadden hem door de moeilijkste eerste uren heen geholpen, door er gewoon te zijn.
Tijdens de condoléance ontmoette ik de leden van het koortje. Wie schetst mijn verbazing, toen ik van hen hoorde dat zij zo blij waren met de kerk die wij uiteindelijk gekozen hadden. Jaren geleden waren zij met hun vriendin in deze kerk geweest en zij had zich toen laten ontvallen, dat zij dit kerkje zo pittoresk en lief vond:
“Hier zou ik mijn uitvaart wel willen hebben.”
Toen ze dit zei, was er nog geen sprake van, dat zij jong zou overlijden. Niemand had hier dus aandacht aan besteed. Maar toen zij rondom hun vriendin, innig gearmd, en heel dichtbij elkaar stonden, kwam bij iedereen de herinnering aan deze ene zin weer naar boven. Trots en liefdevol droegen deze dames hun vriendin dan ook op hun schouders – op hoge hakken – de kerk uit. Ik had er wat voor gegéven om haar dit te laten zien …..Al denk ik, dat zij het wel gezien heeft, vanaf boven – vanaf haar wolkje. En zo zie je maar weer: denk na over je afscheid, zet de toon, kies de sfeer en vertrouw er vooral op, dat jouw dierbaren het afscheid in jouw geest vorm zullen geven.