Prinsesjes horen niet dood te gaan Als mij een bericht bereikt van het overlijden van een kind voel ik mij dan ook totaal verpletterd. Zoals toen Bryannah’s tante mij belde dat haar nichtje zou sterven. Twee weken naar haar derde verjaardag was Bryannah zo maar niet goed geworden en nu, enkele dagen later, moesten de jonge ouders Desmond en Desiree een uitvaartbegeleider zoeken. Je wereld stort in en je moet iets doen wat je helemaal niet wilt: met de uitvaartbegeleider de dood nog dichter bij halen. Daarom was het ook fijn dat Irene, zus van Desiree, in eerste instantie de contacten met mij onderhield. Per telefoon namen wij de eerste stappen. Twee dagen na het overlijden van Bryannah brachten Desmond en Desiree hun dochtertje weer terug naar huis. Zij zou de dagen tot het afscheid in haar eigen bedje, in haar eigen kamertje blijven zodat alle kindertjes, familie en vrienden afscheid van haar konden nemen.
Eerst wilde Desiree nog een laatste prachtige foto van hun prinsesje maken. Desiree vertelde dat Bryannah bijna altijd in haar prinsessenjurkje, met diadeem, oorbelletjes, tasje en roze prinsessenschoentjes aan liep. Zo wilden zij haar op de foto. Omdat hun prinsesje nu een engeltje was, had Anne, een bevriende fotografe, prachtige vleugels meegenomen. Desiree en Desmond deden deze – bijna als een ritueel – bij hun kleine meisje om. Wij legden een mooie roze doek op hun bed en daarop vleiden wij Bryannah neer, ondersteund door haar ouders. Anne is een professional en zo werd het een prachtige foto. Zo mooi, dat de ouders besloten om van deze foto de rouwkaart te maken. Om de eerste aanblik iets te verzachten, opperde ik om een calqueerpapiertje om de kaart heen te vouwen, met daarop gouden sterretjes.
De dagen erna reed ik elke dag een of twee keer naar de familie om alles voor het naderende afscheid te bespreken. Wij wilden graag Ashley, het oudere zusje van Bryannah, erbij betrekken en omdat zij prachtig kon schilderen ontstond het idee om haar het laatste bedje van Bryannah, het kistje, te laten beschilderen. Vol overgave stortte Ashley zich, daarbij geholpen door een vriendin van Desiree, op haar taak en voelde zich hierdoor helemaal betrokken bij het afscheid van haar zusje. Nadat wij nog een hand- en voetafdruk van Bryannah hadden gemaakt en Desiree haar daardoor voor de laatste keer in haar armen kon houden, legden wij Bryannah in haar kistje, op mooie kanten en satijnen doeken.
Tijdens de afscheidsviering stond de beschilderde deksel van het kistje van Bryannah achter haar. Iedereen kon nog voor de laatste keer afscheid nemen van het kleine prinsesje. Veel mensen waren dankbaar, dat hen een laatste blik op Bryannah was gegund. Peutertjes zongen het Kusjeslied van K-3 rondom hun vriendinnetje en gaven met lipstick getuite lipjes kusjes op papieren zakdoekjes en legden deze zachtjes bij Bryannah. Ashley zong à capella het lied
You are so beautiful to me…
Voor een volwassene is dit al heel emotioneel, maar Ashley voelde, dat haar zusje haar vleugels gaf om deze onmenselijke taak te volbrengen. Zij ontroerde alle aanwezigen met haar prachtige vertolking van dit lied. Veel mensen liepen nog even heel dicht langs Bryannah om haar een kus, een streling of iets liefs mee te geven. Al die liefde en warmte voor hun prinsesje viel als een warme deken over de schouders van de ouders. Hoewel het ondraaglijk was, kregen zij mede hierdoor toch de kracht om, na een laatste blik op hun meisje, de deksel van de schatkist met hun grootste schat te sluiten.
Het laatste liedje hadden Desiree en Desmond heel bewust gekozen. Bij dvd-beelden van Bryannah luisterden wij naar:
My hart will go on en on
Onder de meest moeilijke omstandigheden – aan het sterfbed van hun kind – hadden deze ouders ervoor gekozen om met het hart van Bryannah een ander kind te redden. Zo leek het sterven van Bryannah toch nog hoop te geven, hoop op leven voor een doodziek kind ergens op deze wereld.
Prinsesjes horen niet dood te gaan
Geplaatst op: 22 januari 2010