Na een melding van onverwacht overlijden, stapte ik in de vroege morgen haar huis binnen. Zij had geen familie meer, maar wel een grote groep hechte vrienden.
In een kring in de kamer, wachtten zij op mij.
Soms voel je meteen dat het bijzonder wordt. Dat iedereen aangedaan is, maar hun vriendin een afscheid gunt wat helemaal bij haar past.
Haar uitvaart werd eendrachtig voorbereid en werkelijk niets was te veel. Ieder pakte een taak op om alles zorgvuldig voor te bereiden. Met eigen muziek en zang en heel veel foto’s en herinneringen.
Het werd een prachtig, waardig afscheid waar zij trots op zou zijn. Stijlvol en vol met liefdevolle herinneringen.
Zij was op bed gestorven en droeg een schitterende zijden kimono met kraanvogels. Deze had zij nog met haar eerder overleden echtgenoot gekocht na een reis door Japan. Zij een zwarte en hij een bordeauxrode.
De vrienden kozen een kunstig zacht gevlochten mand. De bordeauxrode kimono van haar echtgenoot gebruikten we om haar geheel mee af te dekken voor de mand gesloten werd. Maar de kimono met de vogels waren nog goed te zien door de wilgentenen heen. De mand werd versierd met Bordeauxrode Gloriosa; een exotische bloem.
De kraanvogels riepen bij mij een beeld op wat ik deelde met de vrienden. De kraanvogel vind ik de mooiste en krachtigste vogel uit de “zwanenfamilie”. En zwanen zijn in een oude mythe de vogels die de zielen na de dood van de ene kant naar de andere kant brengen. Naar het land van de engelen. (getuige ook het kinderliedje: “witte zwanen, zwarte zwanen, wie gaat er mee naar engelland varen”).
Kraanvogels zijn trekvogels die elk jaar met elkaar de zware reis maken om over de Himalaya te vliegen. Dat kan alleen maar met elkaar. En bij te veel tegenwind gaan ze terug en proberen het opnieuw, want niemand mag achterblijven. De vriendengroep stond voor mij als de groep kraanvogels. Men hielp elkaar door de moeilijke afscheidsweek heen. Dit wilden we symboliseren tijdens het afscheid.
Ieder vouwde een of meer kraanvogeltjes, op de Japanse wijze. Na de laatste groet in de aula, stond de vriendengroep om haar mand heen en men hield elkaar vast.
Allen even met eigen gedachten aan hun band met haar. Daarna werden de origami-vogels in of op de mand gelegd. Symbolisch om haar te helpen op haar laatste reis, de berg over. Om weer samen te zijn bij haar geliefde echtgenoot, die ze zo miste. Een symbool om ook de achterblijvers te verbinden en te sterken.
Een zacht troostend beeld om haar los te kunnen laten.