Alkmaarsche Courant 20 september 2014
Als ik na een overlijden geroepen word, ken ik vaak niemand in de kamer en mag ik daarna toch bij het meest intieme moment van hun leven een week met hen meelopen. Hoe win je dan hun vertrouwen en kan je eigenlijk alleen maar voorbijganger blijven? Zo belde ik twee weken geleden bij Ronald, Ineke, Lizzy en Niels aan. Ronald was heel erg ziek en zou overlijden. Dat dit nog geen 36 uur later zou gebeuren wist op dat ogenblik nog niemand. Je wilt gewoon niet dat je geliefde – of voor mij – een prachtig mens sterft. Toch is dit de kringloop van het leven waar wij aan moeten wennen.
Wennen?
Ook voor mij zal het nooit wennen. Deze emotie van het verlies van een dierbare is niet in ons systeem opgenomen. Ook Marja was aanwezig, lieve zus van Ronald, die het gezin in deze moeilijke tijd bijstond. Ronald kwam meteen ter zake: avondwake, kerk en natuurlijk ZIJN Dodge en de vrienden van Keep them Rolling. Samen bespraken wij hoe wij het afscheid – helemaal in de geest van Ronald – vorm zouden geven. Ik bespeurde, dat er zoals zo vaak tegenwoordig niet echt kerkelijk geloof meer was. Wat doe je dan in de kerk? Natuurlijk was het voor al die honderden vrienden goed om afscheid te nemen, maar wat als Ronald en zijn gezin nooit meer in de kerk kwamen? Mocht je dan het huis van God gebruiken? Wij brainstormden een tijdlang over en weer en eigenlijk vonden Ronald, Ineke en Marja het veel mooier als zij familie en vrienden in hun gastvrije huis konden ontvangen. De situatie leende zich er perfect voor: door de voordeur erin, afscheid nemen van Ronald, in de tuin de familie condoleren, met een kopje koffie herinneringen delen en door de tuindeur weer naar huis.
Het afscheid zou dan in het dorpshuis plaatsvinden. Ik stelde voor om de legervoertuigen een bijzondere plek te geven in het afscheid.
“Hoe zou het zijn als wij de motoren laten ronken op het ogenblik dat jij in het graf daalt?” vroeg ik.
Ronald’s glunderende ogen vertelden genoeg….
In de nacht erop overleed Ronald.
De rouwkaart moest gemaakt worden en wij probeerden een tijd met het dorpshuis af te spreken.
Omdat het dorpshuis een zeer centrale plek in het dorpsleven heeft, was het haast onmogelijk om op de dag, waarop wij graag het afscheid wilden laten plaatsvinden, een tijd te plannen. Zo gebeurde het dat wij uitweken naar het grasveld achter restaurant Creighton’s. Zoals zo vaak heeft elk nadeel een voordeel en zeiden wij later tegen elkaar: het moest gewoon zo zijn, dat het dorpshuis niet kon. Hier op het grasveld kregen de legervoertuigen zichtbaar een hoofdrol bij het afscheid.
Ronald werd door Niels in zijn Dodge gereden; zeven andere legervoertuigen, een army-motor en zeker 100 vrienden en familieleden volgden hen. Voor wij uit de straat vertrokken reed Niels met zijn vader in de Dodge nog een ereronde door de straat. Bij aankomst had ik gezien dat veel buren hun vlag halfstok hadden gehangen – maar wij wilden juist nog een keer door het dorp en zouden niet door het Luilaantje terugrijden. Vandaar een extra rondje en eigenlijk was het mooi: samen met je pa rijden in de straat waar je bent opgegroeid. Bij het huis sloot de stoet aan en reden zij stapvoets naar Creighton’s. Hier werden zij ontvangen door wederom meer dan honderd mensen die ademloos naar het indrukwekkende konvooi keken. Nadat de vrienden Ronald op zijn eigen bankje midden in het grasveld hadden gezet, ontstaken neven en nichten de lantarens rondom Ronald. Voor de laatste keer in ons midden omringden zij Ronald met liefde, warmte en licht. Neven en nichten zaten op gekleurde dekens op het grasveld, daarachter verdere familie en vrienden. De kring werd gesloten door de ‘Groene vrienden’ zittend op de bumpers van hun imposante auto. Ik werd warm bij het zien van zoveel betrokkenheid ,liefde en èchte aanwezigheid. Het had niet mooier gekund. Dit was de plek voor het afscheid van Ronald, ruwe bolster, blanke pit. Ieder van de sprekers had een song uitgekozen. Het meest raakte mij: Dochters, omdat Ronald dit vrijdag zelf had gekozen en … Papa, gespeeld na de intense woorden van Niels. Bij het graf zong neef Jim acapella: Zo stil …
Deze stilte verbraken wij – zoals beloofd – met het geronk van de motoren.
Indrukwekkend …
Het was ECHT het afscheid van Ronald.
Dit afscheid was het kroontje op het leven van deze bijzondere man en zal zeker Ineke, Lizzy, Niels, Marja, Ronald’s moeder en alle lieve mensen om hem heen troosten. Je voelde haast de doorgang naar het nieuwe – zonder Ronald zo lege – maar nog steeds mooie leven.
Hier vindt u de column zoals gepubliceerd in de krant.
Column Ronkende motoren bij het graf
Over deze uitvaart is ook een artikel in dagblad Trouw verschenen
Hier vindt u de pdf van het artikel