Het Spaanse afscheidsfeest van Pieter
Pieter was in zijn hangmat overleden…
Zomaar tijdens zijn middagdutje ertussen uitgegleden.
Ondanks het verdriet was de familie blij met deze zachte dood.
Pap overwinterde al jaren in Spanje en was net terug in Nederland om van zijn kinderen en kleinkinderen te genieten. “Opa is vast in zijn dromen in Spanje doodgegaan’” zei kleindochter Zoë.
De kinderen hadden wel al opgemerkt, dat pap moeier teruggekomen was dan andere jaren. De pit was eruit. “Waarschijnlijk had mhr. Dood zich al zachtjes aangemeld door het motortje van opa op een lager toerental te laten lopen” merkte een van de kleinzonen stoer op. Eigenlijk stond iedereen er zo in: heel liefdevol maar ook met eerbied voor het voltooide leven hadden zij hem losgelaten.
Omdat het weer de komende dagen mooi bleef, was het dan ook van zelfsprekend, dat pap in zijn tuinhuisje opgebaard zou worden en daarna het afscheid buiten in Spaanse sfeer zou plaats vinden. Er was niet veel nodig om het tuinhuisje tot een Spaanse vinka om te toveren. Pap en vroeger mam hadden van hun Spaanse vakanties veel souvenirs meegenomen waarmee nu het huisje ingericht kon worden. Zelfs posters van de flamenco-optredens die zij bezocht hadden waren nog aanwezig plus de hoed, die pap altijd in Spanje droeg om zijn blote bolletje te beschermen. De hele week lag in de hangmat naast het tuinhuisje een rode roos, zo ontroerend. Kinderen en kleinkinderen leefden deze week in de tuin en het tuinhuisje. Er hing een groot zelfgeschilderd bord op de poort: Wij willen deze week met elkaar zijn, … en dat werd gerespecteerd. Zo kon het gezin in alle rust afscheid nemen. Op de dag van afscheid werd iedereen met een glas sangria begroet en liepen de gasten langs al die herinneringshoekjes, die in de tuin te vinden waren. Er was geen officieel afscheid met afwisselend sprekers en muziek, maar er heerste een serene afscheidssfeer. Spaanse muziek en hapjes en de zon gaven iedereen bijna een vakantiegevoel. Na een uur namen de kinderen en kleinkinderen pap op en droegen hem door de erehaag van familie en vrienden naar de auto van kleinzoon Jos. Het laatste stukje van zijn reis zou Pieter alleen vergezeld worden door zijn gezin, de genodigden verlieten stil het pad met in hun hoofd en hart alle herinneringen en beelden van een mooi voltooid leve.
