Bij Charon zijn wij ervan overtuigd, dat het voor de overledene het meest rustig en voor de familie het meest heilzaam is, als de overledene in zijn eigen omgeving blijft. Daarom stimuleren wij de thuisopbaring.
Een thuisopbaring vraagt vaak meer creativiteit en empathisch vermogen van familie en uitvaartbegeleider om de beste manier te vinden om de overledene op te baren. Dat ervoer ook onze uitvaartbegeleidster Wendy bij een van haar laatste begeleidingen.
Zij was bij een familie geroepen, waar drie zonen de kist voor hun vader al zelf hadden gemaakt. De kleinkinderen hadden de kist prachtig beschilderd en beplakt. Het was echt een heel eigen laatste huisje voor opa geworden. Iedereen in het gezin was erbij betrokken.
Samen met onze chauffeur, tevens verzorger Marcel had Wendy vader in huis verzorgd en nu zou hij in het schuurtje opgebaard worden waar de mooie kist al klaar stond.
Meestal wordt de overledene dan met een brancard vervoerd. De afstand was echter zo klein en de situatie zo intiem, dat Marcel voorstelde, dat het mooi zou zijn, als de zonen hem naar het schuurtje zouden dragen. Twee zonen tilden hun vader meteen op om hem over te tillen, de jongste zoon twijfelde. Op het ogenblik dat de zonen hun vader optilden, vielen zijn armen pardoes naar beneden.
Marcel vroeg spontaan aan de jongste zoon of hij de handen van zijn vader op diens buik vast zou kunnen houden. En natuurlijk gebeurde dit.
. Alles verliep heel vloeiend en vanzelf. Zo liepen de drie zonen met hun vader langzaam naar de schuur en legden zij hem heel behoedzaam en voorzichtig in zijn kist. “Zachtjes, zachtjes,” riep de oudste nog. Hoe konden deze drie zonen hun vader anders dan zacht op zijn laatste strooien bedje leggen, dachten Wendy en Marcel en trokken zich langzaam terug.
Tot het laatst hebben deze mannen hun vader op handen gedragen. Nu, dat vader zo stil naast hun lag, kwam alle verdriet van de laatste tijd naar boven. Met zijn drieën stonden zij dicht bij elkaar huilend bij hun vader.
Zachtjes liepen Marcel en Wendy weg. Buiten keken zij elkaar aan….
Zij zagen de tranen van ontroering in elkaars ogen.
“Sterk spul he, Fisherman’s friend”,
had stoere Marcel kunnen zeggen….