Hoe kan je na bijna negen maanden meteen afscheid nemen van je kindje?
Dit onmenselijke lot overkwam Jessica en Rick. Nog geen dag mochten zij van hun eerste kindje Milo genieten. Verdrietig zaten zij tegenover mij in hun woonkamer, waar alles het nieuwe leven uit ademde: knuffels, kleertjes, de Maxi-Cosi … alles stond klaar voor Milo. Jessica en Rick waren zó terneergeslagen, dat zij dachten het niet aan te kunnen, als Milo thuis kwam. Daar kwam echter verandering in toen de fotografe van ‘Make a Memory’ bij hen kwam. Heel voorzichtig leidde zij het jonge stel er naar toe om Milo aan te raken en in de arm te nemen. Na de fotosessie was er geen twijfel meer mogelijk: Milo zou thuiskomen. Met heel veel liefde werd hij naar zijn kamer gedragen waar hij tot het afscheid bleef. Dagelijks zaten de jonge ouders naast Milo en werd elk lijntje van zijn gezichtje, elk vingertje opgenomen om voor altijd een herinnering te maken bij de jonge ouders. Dit gaf Jessica en Rick de kracht, die zij in deze week nodig hadden. Zij maakten een prachtig afscheidskaartje voor Milo waarop de ster hun symbool werd. Bij het kaartje werd een losse ster meegestuurd met de vraag om een zelf gecreëerde herinnering te schrijven aan Milo. Ieder van de vrienden en familie zou vast al – met Milo’s komst in gedachten – iets in het hoofd hebben. Deze herinneringen zouden Jessica en Rick helpen om het grote verlies te dragen.
Het afscheid stond helemaal in het teken van de sterren. De jonge ouders hadden voor de buitenaula van het crematorium in Heerhugowaard gekozen, die met het gras, de mooie bomen en de boomstammetjes om op te zitten een sprookjesachtige entourage vormde voor het afscheid van Baby-Milo. Opa had een lijntje met knijpertjes achter Milo’s mandje opgehangen en nodigde iedereen uit om zijn ster op te hangen. Met mooie liedjes, het sprookje van de trein naar de sterren, en lieve woorden werd het korte leventje gevierd. Toen Jessica en Rick Milo opnamen en naar het crematorium droegen werden duizend belletjes geblazen met honderd kusjes, lieve woorden en passievolle wensen. Milo, die zo gewenst was, werd tot het laatst omgeven met liefde.
Nu, twee jaar later, kreeg ik een mailtje van Jessica. Zij vertelde, dat het afscheid van Milo haar kijk op overlijden had veranderd en haar heeft geholpen om verder te gaan. Zij wilde graag iets betekenen voor mensen, die in een moeilijke tijd van hun leven verkeerden. Tevens had ze een opleiding tot verpleegkundige gevolgd. Binnenkort hoopte zij in een hospice te gaan werken. Mijn hart maakte een sprongetje toen ik in de laatste zin las: Milo had een broertje gekregen, Jayce. Ik ben blij, dat het leven Rick en Jessica ten volle weer had opgenomen.