Thuis best…

Willeke’s vader was verzekerd bij een groot bedrijf en zou door hun ook zijn uitvaart moeten laten begeleiden. De familie en Willeke kozen echter voor mij omdat het vertrouwd was, enkele maanden geleden hadden wij immers zo intens naar een mooi afscheid van Willeke’s man toegewerkt, het voelde goed.
Dat dit misschien financiële consequenties met zich mee zou brengen was hun bekend, maar zij kozen toch voor het vertrouwde.
Samen met Willeke verzorgde ik Pa in zijn bed en daar zou  hij de volgende dagen blijven liggen. Het was zo gewoon, Pa in zijn bed in de woonkamer, iedereen eromheen… ik stak mijn voorkeur voor thuisopbaring dan ook niet onder stoelen en banken. Het was voor mij de mooiste manier om afscheid te nemen van je dierbare en ook voor de kleinkinderen heel toegankelijk. Ik ontmoet wel eens mensen die een trauma aan een thuisopbaring  overgehouden hebben. Het gaat  meestal om ervaringen van heel vroeger, toen werd natuurlijk anders omgegaan met de dood. Ik probeer dan in gesprek te komen en te achterhalen waar het mis ging in het gevoel van die persoon. Maar soms zijn er natuurlijk echt geen mogelijkheden thuis b.v. omdat de echtgenoot hoogbejaard is of allen, en is een rouwcentrum een goede tweede optie.
Na de verzorging zaten wij nog wat te praten en verliet ik enkel uren later de familie. Een schoonzus begeleidde mij naar buiten, het was duidelijk dat zij iets kwijt wilde. Zij bekende dat zij altijd ervan uit was gegaan dat haar man niet thuis opgebaard zou worden, dit vond zij eng en niet passen, het huis was te klein en een dood lichaam in huis, dat hoort toch niet?
Nu echter was haar mening veranderd. Ze had ademloos naar mijn pleidooi daarnet geluisterd en  de essentie ervan begrepen. Iets wat je lief is wil je zo  lang mogelijk bij je houden, en door langzaam afscheid te nemen aanvaard je het overlijden en zie je wanneer het tijd is om de kist te sluiten en iemand uit huis te dragen. Je neemt eerst afscheid van de persoon en dan van het lichaam.                                                           Ik verliet met een gelukkig gevoel deze familie. Wat heerlijk dat deze vrouw aan het denken gezet was door ons gesprek. Het is dan niet belangrijk of het later inderdaad gebeurd, maar wel dat je erover nagedacht heb, de mogelijkheden overwogen en met elkaar besproken.
Misschien klinkt het gek, maar ik verheugde mij op deze afscheidsviering. Ik wist dat deze familie zeer muzikaal was en dat ook bij dit afscheid waarschijnlijk weer veel muziek gemaakt zou worden. Live muziek, de goede woorden, gezongen uit heel je hart raken je ziel. Mijn ziel maakt dan altijd een sprongetje en helpt mij door moeilijke ogenblikken, en ik hoopte dat dit ook de anderen zou raken.
Inderdaad had de familie zelf een prachtig programma samengesteld en het was mooi om te beleven, dat de kerk verbonden werd met muziek bij het graf. Het geeft altijd een warme dimensie erbij als bij het graf muziek gemaakt wordt vind ik.
Prachtig zoals het gospelkoor JOY swingend pa naar de hemel zong. Het lichaam daalde in het graf, terwijl zijn ziel symboliseert door duiven omhoog ging.
Na zo een intense afscheidsviering valt er een heleboel van je af. De familie was uitgeput maar koesterde een tevreden warm gevoel.
Zij hadden Pa nog tot het einde der dagen bij zich willen houden, maar het was goed zo. Met heel hun hart hebben zij Pa tot het einde toe begeleidt en Pa zal voor altijd in hun hart blijven.