28 Juni 2008
U heeft toch ook een kistenboek is vaak een van de eerste vragen die nabestaanden aan mij stellen.
Ja – heb ik, wel drie, en ook nog een internet vol.
Veel fijner is het om eerst te kijken wat er bij de familie leeft.
Als er creatieve mensen in de familie zijn verbreed dit al de mogelijkheden voor een persoonlijk laatste huisje. Zo is het bijvoorbeeld mogelijk om een laatste omhulsel zelf te maken. De wet op de lijkbezorging heeft hier als enige regel dat het lichaam van de overledene helemaal bedekt moet zijn en dat de materialen van het omhulsel natuurlijk moeten zijn.
Het woord omhulsel zegt het al, het hoeft geen kist van hout te zijn, het mag een omhulsel van stof of ander natuurlijk materiaal zijn.
De lijkwade, overgewaaid uit de oosterse wereld, krijgt langzaamaan aan ook in Nederland bekendheid. Er zijn zelfs mensen die hun eigen lijkwade bij leven maken, vilten, borduren, schilderen of in patchwork naaien. Bij het vervaardigen kan het veel voldoening geven om er over na te denken welke symboliek je aan je leven geeft, en deze in een doek voor de eeuwigheid te verwerken.
Soms komen vrienden – net als in vroegere tijden in de naaikransjes – samen om met zijn allen voor hun zieke vriend of vriendin dit laatste omhulsel te maken. Er wordt gelachen en gehuild en al die liefde en intenties maken dit laatste kleed uniek voor deze ene geliefde persoon.
Bij een stoffen omhulsel moet je er wel op letten dat het lichaam helemaal bedekt is en respectvol vervoerd kan worden. Dit betekend dat je een plank erbij moet maken waarop de overledene gelegd kan worden, informeer hierover bij je uitvaartbegeleider.
Binnen mijn bedrijf heb ik het al enkele keren meegemaakt dat in de nacht voor of na het overlijden vrienden een kist timmeren. Het lukt ALTIJD !! Elke kist is uniek en fantastisch, er is meestal lang over nagedacht en soms met de vriend of vriendin zelf over gepraat.
Informeer bij een zelfgemaakte kist ook altijd naar de graf- of ovenmaat!
Het zou zonder zijn als op het laatst de handvaten verwijderd moeten worden, of een te lange of brede kist niet in het graf past . Ook hier is overleg met de uitvaartbegeleider of de begraafplaatsbeheerder aan te raden.
Een kanttekening: mocht men de kist uit kostenbesparing zelf willen maken dan zou dit nog eens nadelig kunnen uitvallen. Een goede grafkist is meer dan zes planken en een paar spijkers. Daarnaast kunnen de grote bedrijven grafkisten in het groot inkopen, zodat de prijs uiteindelijk best scherp en dus schappelijk kan zijn.
Mensen diewel creatief zijn maar tegen het timmeren van een kist opzien kunnen een gekochte kist altijd nog beschilderen, beschrijven, beplakken. Dit kan van binnen, en/of van buiten gebeuren, met zijn allen, alleen de kinderen, of juist alleen de ‘kunstenaars’ van de familie.
Het beschilderen of beschrijven kan tijdens de opbaring gebeuren maar zou ook onderdeel van de afscheidsviering kunnen zijn.